Σύνοψη: Η προστασία της κύριας κατοικίας είναι βασικό συστατικό για τη διαμόρφωση ενός αποτελεσματικού θεσμικού πλαισίου ρύθμισης των χρεών των υπερχρεωμένων φυσικών προσώπων και εξακολουθεί να εμπεριέχεται στο Ν 3869/2010 και μετά την κατάργηση των ρυθμίσεων του άρθρου 9 παρ. 2 έως 4. Ο Ν 4605/2019  δεν αφορά θεσμό συλλογικής ρύθμισης των χρεών αλλά την παροχή ενός προγράμματος ρύθμισης ορισμένων εξασφαλισμένων οφειλών με δικονομικές, για τις λοιπές οφειλές, προστατευτικές της κατοικίας συνέπειες και περιορισμούς. Οι ρυθμίσεις που προβλέπουν οι δύο νόμοι μπορούν να εφαρμοσθούν παράλληλα για τον ίδιο οφειλέτη, εφόσον έχει προηγηθεί αυτή του Ν 4605/2019. Αμφότεροι έχουν, με διαφορετικούς όρους και βεληνεκές,  κοινούς σκοπούς, δηλαδή την προστασία του οφειλέτη και τη βέλτιστη, με βάση την πραγματική κατάσταση που έχει δημιουργηθεί,  ικανοποίηση των πιστωτών. Τα προβλήματα που ανακύπτουν από την παράλληλη εφαρμογή τους επιλύονται με βάση της αυτονομία της κάθε ρύθμισης και τους  κανόνες που αντίστοιχα τη διέπουν.

Βλ. σχετική μελέτη