Σύνοψη: Η απόδειξη δόλιας αδυναμίας πληρωμής ως κριτήριο αποκλεισμού από τη διαδικασία ρύθμισης των χρεών αποφορτίζει τη διερεύνηση της ευθύνης του οφειλέτη από ιδεολογικές-αξιολογικές αντιλήψεις. Ζητούμενο είναι η γνώση του οφειλέτη για το σοβαρό κίνδυνο επέλευσης του αποτελέσματος και η ενδιάθετη αποδοχή του. Μόνη η ανάληψη των πιστώσεων δεν μπορεί να δικαιολογήσει το δόλο. Το δε πλήθος των διφορούμενων  παραγόντων και μεταβλητών που διαμορφώνουν την κατάσταση της μόνιμης αδυναμίας δυσχεραίνουν τη  διάγνωση του δόλου του οφειλέτη τόσο ως προς το γνωστικό όσο και ως προς το βουλητικό  συστατικό του. Απαιτούνται γι’ αυτό ισχυρά εμπειρικά κριτήρια (ενδείκτες) δόλιας συμπεριφοράς. Όσο απουσιάζουν συμπεριφορές παραπλάνησης ή καταδολίευσης ή μεθοδικής υπονόμευσης των δυνατοτήτων πληρωμής τόσο δυσχεραίνεται η αποδοχή του δόλου. Η έννοια του δόλου στοχεύει κατ’ εξοχήν σε συμπεριφορές στρατηγικής εκμετάλλευσης των ρυθμίσεων του νόμου 3869/2010.  

Βλ. σχετική μελέτη