Για τους λόγους που εκτίθενται παραπάνω  σχετικά την απαγόρευση κατάσχεσης και συμψηφισμού  του υπολοίπου του λογαριασμού μισθοδοσίας με απαιτήσεις της τράπεζας δεν επιτρέπεται και η εκχώρηση μισθού ή σύνταξης προς τα πιστωτικά ιδρύματα για την πληρωμή απαιτήσεων από δάνεια ή πιστώσεις.

Τούτο προκύπτει από το συνδυασμό των διατάξεων των άρθρων 464 ΑΚ, 982 παρ. 2 εδ. δ ΚΠολΔ,  31 ΚΕΔΕ, 62 Ν. 2214/1994, 19 Ν. 2322/1995, 1 Ν. 1453/1938 και 52 παρ. 20 ΕισΝΚΠολΔ, προκύπτει ότι δεν επιτρέπεται η εκχώρηση μέρους του μισθού του υπαλλήλου, έστω και εάν συμφωνεί, σε κανένα δανειοδοτικό οργανισμό (τράπεζες κλπ Ν.Π.Ι.Δ.) για την εξόφληση δανείου, με εξαίρεση το Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων για δάνεια που αφορούν την αγορά πρώτης κατοικίας και για το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο για στεγαστικά δάνεια που χορηγήθηκαν μέχρι το 2002 (βλ. ΔΠΑ 11331/2020 με την απορρίπτεται η προσφυγή τράπεζας κατά της επιβολής προστίμου εξαιτίας ανέκκλητης εντολής του πελάτη για είσπραξη από το λογαριασμό μισθοδοσίας των δόσεων του δανείου, επίσης  τη με αριθμό 316/2010 Γνωμοδότηση του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους, σελ. 8-10).   

Ορισμένα πιστωτικά ιδρύματα που ακολουθούν την παραπάνω πρακτική υποστηρίζουν ότι στα δάνεια με εκχώρηση μισθού πρόκειται για ειδικά προϊόντα-δάνεια που χορηγούνται με μειωμένο επιτόκιο σε σχέση με άλλα δάνεια της ίδιας κατηγορίας υπό την προϋπόθεση ακριβώς ότι ο εργοδότης θα παρακρατά μέρος του μισθού που αντιστοιχεί στη δόση του δανείου και θα το αποδίδει σε αυτά  με βάση σχετική ανέκκλητη εντολή και εξουσιοδότηση προς αυτήν. Συνεπώς, αν παρ’ όλα αυτά ο δανειολήπτης, αμφισβητήσει τη νομιμότητα της ανέκκλητης εντολής και άρει αυτή, υποστηρίζουν ότι θα καταγγείλουν τη σύμβαση ή  θα αυξήσουν μονομερώς το επιτόκιο. Ωστόσο, η συμπεριφορά αυτή θα ήταν καταχρηστική και παράνομη, καθώς, σύμφωνα με το άρθρο 2 παρ. 8 του ν. 2251/94 για την προστασία των καταναλωτών, η τράπεζα δεν μπορεί να επικαλεστεί την ακυρότητα της σύμβασης, άρα και να την καταγγείλει,  για το λόγο ότι ένας ή περισσότεροι όροι είναι άκυροι.